Μια τρύπια μέρα, βρύση που στάζει
ξάπλωσα στην μπανιέρα και το σπίτι βουλιάζει
Ω στης αβύσσου στέκω το χείλος
βγήκα να περπατήσω, πίσω μου ήρθε ένας σκύλος.

Άλλη μια τρύπια μέρα στους δρόμους σαν νησί περιπλανήθηκα
νέα παράκαμψη προς το παλιό πουθενά
για άλλη μια τρύπια μέρα, τις πλάκες μέτρησα στα πεζοδρόμια
είπα να ’ρθω από ’κει μα σκέφτηκα ότι ήταν αργά.

Τρύπια όνειρο μου, τρύπια σοφία
άδειασε το μυαλό μου, άδειασε κι η πλατεία.
Ιδού οι καπνοί της ελευθερίας
πέφτω μια δεν υπάρχει πλέον δίχτυ ασφαλείας.

Μόνο μια τρύπια μέρα, στο πλήθος σαν νησί περιπλανήθηκα
είπα να ’ρθω από ’κει μα δεν ξέρω αν θέλω πια
για άλλη μια τρύπια μέρα στου έργου τα μισά αποκοιμήθηκα
γνωστή η κατάληξη στο ίδιο παλιό πουθενά.

Μια τρύπια μέρα, τρύπιο μπαλόνι
κι απ’τα πέρατα πέρα της ερήμου η σκόνη...