Της πιο μικρής μου μέρας, της ασήμαντης
Του πιο μικρού μου ύπνου, του ασήμαντου
Του πιο ανώφελου φευγιού το τέλειωμα
Του πιο ανάξιου διάλογου το τέλειωμα
Του πιο μεγάλου πότη το "ποτέ"
Του πιο μεγάλου ανάξιου το "γιατί"

Του άξιου αδερφού μου το μυστρί
Του δόλιου του πατέρα μου ο ιδρώτας
Ο φόβος να μη πέσει χάμω ο γιος μου
Ο φόβος μη και δε νικηθεί ο φόβος

Ο Γιάννης κι ο Αλέξης που δεν είναι πια
ως σώματα, ως αιθέρες, ως θηλιές

Και...

Πόση ζωή μας κατρακύλησε
σε ποιες μεγάλες, άνισες, ασήμαντες στεριές
Όλα αυτά είναι που σκιάζουν την ομορφιά
Όλα αυτά είναι που ουρλιάζουνε μια ματιά
Όλα αυτά είναι που τέμνουν τον χρόνο μας
Όλα αυτά είναι που ουρλιάζουνε μια ματιά
της πιο μικρής μου κι ασήμαντης κραυγής