Στου πόρτου το λιθόκτιστο μουράγιο
στέκω, αγναντεύω το γαλάζιο
όνειρα κάνω πέρνοντας κουράγιο
και ξανανιώνω μα τον άγιο.

Πλατίνια γοργοτάξιδα με γλάρους παραβγαίνουν
στο Κρυονέρι χάνονται και να ξαναπροβαίνουν
και βάζουν ρώτα για νοτιά, πέρα για το Αργάσι
γαλάζια κύματα σκορπούν πιο πρώτα θε να φτάσει.

Στου Κάστρου το λιθόστρωτο το δρόμο
στέκω αγναντεύω όλο το κόσμο
πετάω τα βάσανα μου από τον ώμο
και μα τον άγιο ξανανιώνω.

Το μάτι απλώνετε ξανά και το Σκοπό κοιτάζει
ο νυχτομπάτης έφτασε και η θάλασσα ησυχάζει
κι’από του κάστρου τη μεριά, αγέρας κατεβαίνει
έχει των πεύκων την δροσιά και μνήμες ανασταίνει.