Τα μάτια σου υγρά!
Για πρώτη μου φορά
καταλαβαίνω πως αξίζεις, πως μετράς
κι ας άργησα πολύ.

Για να γελώ εγώ
σαν ποταμού νερό
είχες ξεχάσει τι σημαίνει να γελάς
όταν χαράζει αυγή.

Κι όταν σχεδιάζαν σοφοί και κριτές
τη γη μας να τη γεμίσουν πληγές
έψαχνες εσύ νύχτες με σιωπή
πώς θα μου γιατρέψεις βαθιά μια πληγή.

Κι όταν ξεπάγιαζα για μια ναζού
λες κι ήμουν στίχος ρεμπέτη τυφλού
ήσουν στο στρατί δίχως να σε δω
κι έριχνες στους ώμους μου ζεστό παλτό.

Τα μάτια σου υγρά!
Και για στερνή φορά
μέσα τους βλέπω όσους μ’ απαρνήθηκαν
να χάνονται στο χτες.

Σβήνουν τα χείλη σου
και το μαντήλι σου
τις μάχες τις χαμένες που με λύγισαν
τις ψεύτικες χαρές.

Τα μαραμένα τα λουλούδια μου
και τα σπασμένα τα παιχνίδια μου
γεύση μεθυσιού την ανατολή
τα `σβησε η άγια σου η προσμονή.

Με την πνοή σου σκορπίζεις μακριά
τα κομφετί από πάρτι πικρά
κύβοι ζάχαρης λιώνουν στη βροχή
κι ό,τι μένει αξίζει σ’ αυτή τη ζωή.