Κλαρί από βασιλικό
στο πέλαγος το έριξα
"Θεέ μου, ας γίνει γιατρικό
αγάπης που δεν έζησα".

Παράγγειλα στη θάλασσα :
"Εκεί που γλυκοξεψυχάς
ωραία σαν Παντάνασσα
υπάρχει η κόρη της ροδιάς.

Από τα μύρια κύματα
που βύζαξες στα στήθια σου
όποιο γοργά έχει βήματα
αχ! Πρόσταξε για χάρη μου!

Εκεί στην άκρη του γυαλού
πες του να πάει το κλαρί
καθώς σεργιάνι δειλινού
η κόρη κάνει στη ζωή.

Μπρος στα λευκά τα πόδια της
ν’ αφήσει τον βασιλικό
να ευωδιάσει ο αγέρας της
από έναν έρωτα κρυφό.

Κι αν ανασάνει ό,τι αγαπώ
ασβεστωμένη μιαν αυλή
περβάζι και λευκό στενό
ίσως και να με θυμηθεί".

Το κύμα πήρε το κλαρί
μα τα ’χασε απ’ τη μυρωδιά
τέτοια πνοή μεθυστική
την ένιωσε πρώτη φορά.

Σγουρό κι ευωδιαστό κλαρί
το κύμα πλάνεψε θαρρώ
κι εκείνο δίχως να σκεφτεί
το τράβηξε για το βυθό.

Κι ο έρωτάς μου ο κρυφός
στα φύκια έχει κοιμηθεί
ο πόθος μου έμεινε βουβός
στην κόρη δε θα μαθευτεί.