Κλείνω τα μάτια μου να δω όλα αυτά
που με κάνουνε και νιώθω τ’ ασημένια μου φτερά
να ’χουν χαθεί κι η ατλαντίδα να έχει βυθιστεί
μέσα στον όρκο της σιωπής που σου ‘χω δώσει

Στην Ακρόπολη της γυναίκας των αρχαίωv
θα γονατίσω και μετά θα την γκρεμίσω και θα μπω
Μες την οργή των δαιμόνων θα σε βρω
και ποτέ δε θα σ’ αφήσω να μ’αφήσεις

Κλείνω τα μάτια μου να δω όλα αυτά
που η νοσταλγία μου κρύβει και μ ‘αφήνει στα τυφλά
και ζω στη μουδιασμένη της ηχώ
τα κόκκινα τ’αστέρια στο λαιμό σου να θωρώ

Τα βράδια που κοντά σου γυρνώ
όταν τρυπάω το σκοτάδι και περνάω στο κενό
δεν πιστεύω να φοβάσαι να με πάρεις από δω
Όταν δεις και καταρρέω έλα πάρε με από δω