Κοιτάζω τα σπίτια
ώσπου ν’ αρχίσουν να με κοιτάνε κι αυτά.
Αλλάζουνε βλέμμα τη νύχτα,
κοιτάνε σαν χαμένα παιδιά.

Και προχωράει αργά σαν αράχνη η νύχτα,
προχωράει μα δεν πάει πουθενά.
Μαζεύει ξανά στ’ ασημένια της δίχτυα
τα παιδιά που θα μείνουν παιδιά.

Κοιτάζω τα σπίτια
ώσπου ν’ αρχίσουν να με κοιτάνε κι αυτά.
Αλλάζουνε βλέμμα τη νύχτα,
κοιτάνε σαν χαμένα παιδιά.

Κοιτάζω τα σπίτια
ώσπου ν’ αρχίσουν να παίρνουν μπροστά μου φωτιά.
Κοιτάζω τα σπίτια
ώσπου ν’ αρχίσουν να παίρνουν μπροστά μου φωτιά.