Βγαίνω στους δρόμους και βλέπω ανθρώπους,
μικρούς μεγάλους με USA στιλ
σπάω τον καθρέφτη, με βγάζει ψεύτη,
για δεν τους μοιάζω στη μόστρα, στο προφίλ.

Παίρνω μια ανάσα σκέτο κανόνι
και ανεβαίνω ψυχολογικά
πάω στον καθρέφτη που είναι κομμάτια
και με κοιτάζει και μου χαμογελά.

Βγαίνω στους δρόμους με τα γυαλιά μου,
βλέπω μνημεία από ανθρώπινους σωρούς
κρυφά γελάω στον εαυτό μου,
που μου χαρίζει ινδιάνικους χορούς.

Πάω στα μπαράκια, γυαλιά στα μάτια,
και δίνω υπόσχεση για γλέντια και χαρές
λες δε σου φτάνει, πως θέλεις κι άλλο,
μα ο ταχυδρόμος χτυπάει δυο φορές.