Κοιμήσου πρώτο μου παιδί
στη χρυσαφένια κούνια,
να `ν’ η ζωή σου μια γιορτή
κι οι χάρες της μιλιούνια.

Να γίνεις πρώτος και τρανός,
δική σου γη και ουρανός,
δική σου γη και ουρανός,
να γίνεις πρώτος και τρανός.

Κοιμήσου νυχτολούλουδο
και δεύτερέ μου γιόκα
και παραμύθια σου `γνεσα
με της καρδιάς τη ρόκα.

Γραφιάς να γίνεις και σοφός,
στ’ αδέρφι σου να δίνεις φως,
στ’ αδέρφι σου να δίνεις φως,
γραφιάς να γίνεις και σοφός.

Κι εσύ, στερνό παιδάκι μου,
μια στάλα αποκοιμήσου,
γιατί γοργά θα χρειαστεί
να βγάλεις το ψωμί σου.

Να γίνεις χτίστης και σκαφτιάς,
γιατί `γεννήθης να ρωτάς,
γιατί `γεννήθης να ρωτάς,
να γίνεις χτίστης και σκαφτιάς.

Κι εσύ, στερνό παιδάκι μου,
μια στάλα αποκοιμήσου.