Ταξίδεψα όσο βαθύτερα μπορούσα μες στις μέρες
είδα γαλέρες, ψευτοπαντιέρες
και καπετάνιους που κερδίζουν τη ζωή τους με φοβέρες, λέρες
και τώρα ξέμεινα, εδώ που στέκονται αιώνια ακίνητες οι μέρες.

Είχα ξεχάσει πια τι έψαχνα να βρω, κάποια πατρίδα,
ώσπου σε είδα
σαν να μην είχες δει ποτέ σου ναυαγό

Εγώ ήθελα απλώς να πιω λίγο νερό μα εσύ διψούσες
για τον απέραντο βαθύ ωκεανό.
Όλο ρωτούσες
αν πέρασα απ’ την ήπειρο των Μάγων,
αν ξέρω να διαβάζω τον καιρό.

Λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου πριν να παραδοθώ
σε ρώτησα ποιοί μένουνε εδώ
κι εσύ μου απάντησες μέσα από τον καπνό
κοιμήσου τώρα έχουμε καιρό.
Αυτή είναι η γη των λωτοφάγων.

Σ’ ένα δωμάτιο με νεράιδες κάτι χρώματα
μέσα από σήραγγες περνάγαμε και βγαίναμε
σ’ ένα υπόγειο ωκεανό
σε μία βάρκα οι ψυχές,
ένα βαρκάρη που όλο βιάζεται
Θεέ τι να πω
Αφήστε με ακόμα λίγο εδώ παρακαλώ
Εκατομμύρια σταλακτίτες σ’ ουρανό χρυσή βροχή
και σταλαγμίτες κατ’ εικόνα ομοιώματα πλανήτης Γη

Είχα ξεχάσει πια τι έψαχνα να βρω

Αυτή είναι η γη των λωτοφάγων