Έλα κι εσύ να γκρεμίσουμε τ’ απόρθητα κάστρα
που με μολύβι και ατσάλι μας τσακίζουν τ’ άστρα,
γεμίζουν με οργή τα φοβισμένα πλήθη,
ο μικρός ο πρίγκηπας δε θα περάσει στη λήθη.
Πρόσφυγας θα γίνω στην ίδια μου την πόλη
και φωτιές θ’ ανάψω να ζεσταθούν όλοι.
Τρέχω στους δρόμους να ρωτήσω να μάθω,
σφίγγουν οι γροθιές μου τίποτα να μην πάθω.

Φτιάχνω έναν κόσμο που δε θα βλέπω ξένους,
θα είμαστε παιδιά που θα θερίζουν ανέμους,
θα γίνω η βροχή να ξεπλύνω τ’ αρώματα,
που μας ξεπλένουν απ’ της μάχης τα χώματα.
Τα χέρια μου θ’ ανοίξω μια τεράστια αγκαλιά
ν’ αγαπήσω και να θρέψω ελεύθερα πουλιά.
Θα βρεθούμε μαζί κάτω απ’ το ίδιο στέγαστρο,
αγάπη θα σου δίνω σ’ έναν κόσμο αταίριαστο.

Γεια σου μικρέ μου πρίγκιπα και όμορφο μου αλάνι
να `σαι σίγουρος η μνήμη σου ποτέ δε θα πεθάνει.
Παλάτια με το μίσος μου στον δρόμο τους θα χτίσω
κι ένα δάκρυ από φωτιά πάνω τους θα χύσω.

Θα σε πάρω να πετάξουμε όπου πήγε και αυτός,
ο μικρός ο πρίγκηπάς μας ήταν μόνος του στρατός,
έτσι τον είδαν αυτοί που κατώτεροι μοιάζουν
και με χέρια που φταίνε με αηδιάζουν.
Την ψυχή μου θα τυλίξω με μια αύρα οργής
και τους δρόμους θα κάψω μιας ολόκληρης γης.
Θα ταράξω το καλύβι της ντροπής σου,
θα πάρω τα ηνία της μίζερης ζωής σου.

Κι όταν άλλους στίχους δε θα μπορώ να γράψω
θα κλάψω, όμως δε θα τρέξω να το σκάσω.
Ένα μαύρο πανί το πρόσωπό μου θα κρύβει
δε θα `μαι πια εγώ ένας ακόμα που σκύβει.
Σε κάνω να πονάς όπως πόνεσα κι εγώ,
σε ποτάμια μίσους θα `μαστε όσο ζεις και όσο ζω.
Τον πρίγκηπα στα μάτια θα κοιτάξω
και με λόγια που καίνε θα φωνάξω.

Θα κάνω τη γλώσσα μου μολύβι που καίει
και συγγνώμη θα ζητήσω σε μια μάνα που κλαίει.
Για τα μάτια ενός παιδιού σε κάποιους άλλους ουρανούς
μαργαρίτες θα κρατάμε σε λιβάδια κι άνομους γκρεμούς.

Γεια σου μικρέ μου πρίγκιπα και όμορφο μου αλάνι
να `σαι σίγουρος η μνήμη σου ποτέ δε θα πεθάνει.
Παλάτια με το μίσος μου στον δρόμο τους θα χτίσω
κι ένα δάκρυ από φωτιά πάνω τους θα χύσω.