Κάθε μέρα που ξυπνάς παίζεις πάντα στον ίδιο ρυθμό
έχεις συνέχεια τα ίδια και τα ίδια κολλημένα στο μυαλό
Χαραμίζεις την έμπνευσή σου μοναχά για ένα μισθό
Κάθε μέρα δουλεύεις και σφυρίζεις μοναχά σ’ έναν βαρετό σκοπό

Μέσα σου ανακυκλώνεις το ίδιο γνώριμο υλικό
Δυσκολεύεσαι να διακρίνεις στον καθρέφτη τον ίδιο σου τον εαυτό
Όσο είσαι ξύπνιος σκοτώνεται το αίσθημα το δημιουργικό
που φωτίζει το πρόσωπό σου και σε τραβάει προς το άγνωστο

Τι θέλεις πια;
Γιατί επιμένεις να κάνεις τα ίδια λάθη ξανά
Αν κλείνεις πόρτες άφηνε παράθυρα ανοιχτά
Πως σε γεμίζει κάτι που δεν έχει αυθεντική πινελιά
Όλα είναι μια φάρσα...

Περνούν οι ευκαιρίες μα τις αποχαιρετάς
με μια κρυμμένη πίκρα, δεν μπορείς πια να γελάς
τα περπατημένα μονοπάτια δε μου κάνουν πια
Θέλω να βγω απ’ τον χάρτη,
να φέρω τη ζωή μου στα δικά μου τα σταθμά
Τα πάντα να ρισκάρω κι άμα χάσω όλα καλά
Άλλαξε τρόπο σκέψης πριν αυτός αλλάξει εσένα ριζικά
απ’ έξω προς τα μέσα

Όλα είναι μία φάρσα...

Τι θέλεις πια;
Γιατί επιμένεις να κάνεις τα ίδια λάθη ξανά
Αν κλείνεις πόρτες άφηνε παράθυρα ανοιχτά
Πως σε γεμίζει κάτι που δεν έχει αυθεντική πινελιά
Ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς τι θέλεις πια

Τι θέλεις πια, τι θέλεις πια...;

Διαφωνείς μα δεν λες μια λέξη
Μια ψυχή πόσο μπορεί ν’ αντέξει
Βάλε τώρα μυαλό πριν να `ναι αργά