Αέρας είσαι και περνάς
παλιές πληγές μου ξύνεις
πικρό ποτήρι με κερνάς
το πίνω δεν το πίνεις.

Πέτρα να ρίξεις στο γιαλό
την τρώει η αλμύρα
Πώς να γλιτώσει το μυαλό
απ’της καρδιάς τη φύρα.

Πληγή που έμεινε βαθιά
πηγή που δε στερεύει
να βρει το στόχο η τουφεκιά
για μια ζωή παλεύει.

Μαύρο κρασί βάλε να πιω
απ’το παλιό βαρέλι
στα απάτητα που περπατώ
ο φόβος μη με μέλει.