Η μαγεμένη η μορφή σου στο σκοτάδι
μεσ’ τις προθήκες των ονείρων μου χαζεύει
Περνά σαν άνεμος, λικνίζεται σαν χάδι
και ότι δεν λάμπει ότι χάνεται μαζεύει

Κάθε φορά το φως με βρίσκει διαλυμένο
κίτρινη ομίχλη από γύρω με κυκλώνει
και είν’ το κουβάρι των ερώτων μπερδεμένο
όπου στηρίχτηκα σκορπίστηκε σαν σκόνη

Τώρα το σώμα μου λουφάζει κουρασμένο
μα το μυαλό μου τρελό και πάλι δραπετεύει
φεύγει και χάνεται σε μέρος ξεχασμένο
και κει στο βάθος η ζωή μου δες χορεύει

Πάμε μαζί να κολυμπήσουμε στο χρώμα
της νέας μέρας που αυθάδικα προβάλει
να βρούμε δρόμους που δεν πήραμε ακόμα
πάμε μαζί και ας λαθέψουμε και πάλι