Δε με πονάει η αλήθεια που έχει φύγει,
δεν είναι ο χωρισμός εκείνο που με πνίγει,
μα έλα που δεν ξέρω πως περνάει,
να κλαίει μακριά μου ή αν γελάει.
Πάλι απόψε με πονάει, που δεν είναι εδώ,
μα η σκέψη μου θολώνει στο ποτό,
πάλι απόψε θα κοιμάται σ’άλλη αγκαλιά,
ή μήπως σκέφτεται εμένα και πονά.

Άραγε ακόμα μ’αγαπά,
άραγε ακόμα με θυμάται,
είναι σε άλλη αγκαλιά ή πάλι μόνη της κοιμάται.
Άραγε θέλει να με δει,
άραγε υπάρχω στα όνειρά της,
να’ξερα Θεέ μου πως περνά, τώρα που είμαι μακριά της.

Δεν είναι που τα όνειρα δε γίνανε αλήθεια,
δεν είναι η απουσία της, που μου’γινε συνήθεια,
μα έλα που δεν ξέρω τι νιώθει στην καρδιά της,
αν είχε ένα χαμόγελο ή δάκρυα στη ματιά της.