Τι περσσότερο κακό, εσύ να κάνεις,
απ’ το κακό που μου `χει κάνει η αγάπη,
από τον έρωτα, που πάντα, μες στη λάσπη
ρίχνει τα όνειρα που κάνω για ζωή.

Τι περσσότερο κακό, εσύ να κάνεις,
από τις νύχτες που φωλιάσαν στην καρδιά μου,
κι έχουν βαλθεί να σβήσουν ως και τ’ όνομά μου,
να ζω, ποτέ σαν να μην έχω γεννηθεί.

Εσύ μια νύχτα το πολύ εδώ να μείνεις
εκεί, στα ίδια μάτια που έχουν οι αετοί,
το πέταγμά σου εσύ ποτέ δεν το αφήνεις
κι εγώ δεν είμαι πια γι’ αγάπη αρκετή.

Τι περσσότερο κακό, εσύ να κάνεις.

Τι περσσότερο κακό, εσύ να κάνεις,
από τα λόγια που μου έχουνε φυτέψει,
οι τύψεις μέσα στου μυαλού την κάθε σκέψη
οι τύψεις ύστερα από κάθε επιλογή.

Πήγαινα κι έπεφτα με φόρα όπου τύχει,
κι η τύχη ήταν με των αλλονών το μέρος,
κι από ξηράς, από θαλάσσης και αέρος
με πολεμούσε η αιώνια πληγή.

Εσύ μια νύχτα το πολύ εδώ να μείνεις
εκεί, στα ίδια μάτια που έχουν οι αετοί,
το πέταγμά σου εσύ ποτέ δεν το αφήνεις
κι εγώ δεν είμαι πια γι’ αγάπη αρκετή.

Τι περσσότερο κακό, εσύ να κάνεις.

Τι περσσότερο κακό, εσύ να κάνεις,
απ’ το κακό που μου `χει κάνει η αγάπη.