Μη με κοιτάς με μάτια που δεν κλαίνε
μη μου μιλάς με λόγια που δεν καίνε
μη μ’ αγαπάς αν δεν μπορείς
να πληγωθείς, να προδοθείς,
να φτάσεις ως το θάνατο για μένα
να γίνεις παρανάλωμα
της νύχτας μου το μπάλωμα
σταγόνα μες στο ίδιο μου το αίμα.

Δεν έχει νόημα η αγάπη
όταν δε μοιάζει με φωτιά
όταν η ρίζα της δε φτάνει
ως το κόκαλο βαθιά.
Δεν έχει νόημα η αγάπη
όταν δεν τρέμει το κορμί
όταν δε φτάνει ένα χάδι
για να κοπεί η αναπνοή.

Μη με φιλάς με χείλη που δεν κόβουν
με χέρια που ποτέ δε θα φοβόμουν
μη μ’ αγαπάς αν δεν μπορείς
απ’ την αρχή να γεννηθείς
και μάνα σου να είναι η αγάπη
τα πρώτα σου τα βήματα
να κάνεις μες στα κύματα
τον ίσκιο μου να ψάχνεις για κρεβάτι.

Δεν έχει νόημα η αγάπη
όταν δε μοιάζει με φωτιά
όταν η ρίζα της δε φτάνει
ως το κόκαλο βαθιά.
Δεν έχει νόημα η αγάπη
όταν δεν τρέμει το κορμί
όταν δε φτάνει ένα χάδι
για να κοπεί η αναπνοή.