Τα πρωινά με βρίσκω καθισμένο σε ψηλό κατάρτι
μα πώς βρέθηκα εκεί σαν τον αντάρτη

Ξέρω μονάχα να οδηγώ το φιατ μου το γκρίζο
και μια Αττική οδό που όποτε σε δω τη βρίζω

Οι έρωτές μου με γελάνε κάθε τόσο σαν τον Μάρτη
φορούν την Άνοιξη, μα είναι σκάρτοι

Εξοχή μου αρχαία μη ρωτάς γιατί τα ρίχνω όλα σε σένα
έτσι συμβαίνει όταν τυλίγει την καρδιά μια βαριά καδένα

Ειν’ η ζωή μικρή για να την έχεις μαξιλάρι
να σκέφτεσαι τόσο πολύ πως θα γενείς μαργαριτάρι

Οι ρόδες μου έχουνε και στόμα, για φαντάσου, και μιλάνε
Να μην τρέχω πια για σένα μου ζητάνε

Μα εγώ που είμαι χρόνια δρόμος σε κατασκευή
πώς να με πείσει μια παλιά και κρύα μηχανή

Ειν’ η ζωή μικρή για να την έχεις μαξιλάρι
να σκέφτεσαι τόσο πολύ πως θα γενείς μαργαριτάρι