Στον ουρανό σου κουμάντο Θεός αν κάνει κουφός
ζωγράφισέ του τα ξόρκια απ’ το ανέσπερο φως,
αυτά που φτιάξαν βυθούς, φεγγάρια, αστέρια,
αυτά που ’δώσαν του ανθρώπου την αιώνια μαγιά
για να ζυμώσει ζωή μα πρόσεξέ τα
αν τα κρατάς μες το μυαλό σου μοίρασέ τα
γιατί καίνε πιο πολύ κι από τη λάβα της γης
ενώ αν φύγουν δροσίζουν σαν το νερό της πηγής.
Αν ο Θεός σου ακούει καλά, αλλά κάνει πως δε βλέπει
τραγούδι κάν’ τα και πές του όπως πρέπει
σα μια πρωτόγονη φύση που ξεσπλαχνίζει το χρόνο
σα μια κραυγή που βγαίνει λίγο πριν το πόνο
που μόνο τον άνεμο ανέχεται και δέχεται
ενώ φλέγεται δε γονατίζει ούτε σέρνεται
Πες τα λοιπόν καλά και σκόρπισέ τα
κι ας μη σε βλέπει στον ήλιο χάρισέ τα.

Αν ο δικός σου Θεός κάνει πως δε σε ξέρει
λίγο μετά τη λησμονιά στήσε καρτέρι
Και σήκωσ’ το χέρι ψηλά και πάλι
αν είσαι κάτι δικό του δε θα γυρίσει από την άλλη
Μα αν το κάνει χαλάλι, πάρε μια ανάσα μεγάλη
να θυμηθεί όπως λένε τη μεγάλη του αγκάλη
Κι ίσως ακούσει τα ξόρκια απο το ανέσπερο φως
εκτός αν ξέχασε ότι είναι Θεός
Ασ’ τα να πάνε τότε μάλλον θα σ’ έχει προδώσει
Θα ’σαι ένα αστέρι από `κείνα που δεν έχει γλιτώσει
απ’ το σκοτάδι άλλο ένα όνειρο στράφι
Ξορκισέ τον το τραγούδι σου αντιγράφει
και το υπογράφει με εξουσία δημιουργού
και δωρίζεται προς χρήση στο βασίλειο του ουρανού
Μα εσύ ο γιος καταραμένος και φτωχός
έχεις τα ξόρκια από το ανέσπερο φως