Το ‘μαθα σήμερα μια απο τις πρώτες νύχτες του χειμώνα.
Εγω ξανάνιωσα βρήκα παρέα για τα μόνα.
Καιρό το γούσταρα, έψαχνα χώρο στα όνειρά μου.
Εγώ σε φώναξα, μισή ντροπή δικιά μου.
Ταίριασμα ατσάλινο σε χρυσοδουλεμένο αμόνι.
Δουλειά, συνηθισμένα τα σκυλιά.
Δηλαδή, όλα στο κιούπι τα παλιά
Σου λέω, δουλειά, και μη φοβάσαι τη φωτιά.
Κατάλαβα, απόψε τη φωτιά μετάλαβα.
Να γίνει πιο καλό, εγώ αυτό κατάλαβα.
Πάμε δρόμο καλό, και καλό βόλι.
Πάμε, και ας μη το αγαπήσαν όλοι.
Και για μένα σου το λέω το κάνω και για μένα.
Αν έχεις κακό, βάλτο στα πεθαμένα.
Και καλό και κακό βρίσκω και φέρνω.
Εγώ να δεις, αλλά μαθαίνω.
Σε ποιους πάμε να αποδείξουμε κάτι
Στους ατόφιους που βάζουν στις πληγές αλάτι.
Μετά σε ‘κείνους που έχουν ακόμα τόσο δρόμο.
Και με τους άλλους, τι θα γίνει που στο δικό τους ζούνε κόσμο
Θα το χωνέψουν, θα πιουν ζωή, θα το χωνέψουν.
Θα χορέψουν στο άδειο ταψί τους, θα χορέψουν.
Θέλω πολλά, με εχει πιάσει φούρια.
Καλά μυαλά, χωρίς ξόρκια και γούρια.
Έχω φωτιά καιρό στα σωθικά.
Πάμε απλά όλα είναι απλά και αρσενικά.
Δεν παίζει φράγκο καλή καρδιά.
Μια απ’τα ίδια όμως, κρατάω τα κλειδιά.
Low Βap, Βrigada, ωραία πράγματα…
…του δρόμου τραγούδια, πυροκάμωτα.