| |
μουσόφιλος
18-06-2017 13:00 | [σχόλιο στο http://seagazing.blogspot.gr/2010]
Η μεθυστική εισαγωγή του Βραχνού Προφήτη με τους εκπληκτικούς στίχους του Χρήστου Μπράβου, από τους πλέον δυνατούς που συναντούμε στους δίσκους του Παπακωνσταντίνου: «Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θά-νατος». Τα ποιήματα του Μπράβου, λες και είναι λόγια από τον κάτω κόσμο, δίνουν τον τίτλο του δίσκου και σε μεγάλο βαθμό τον ορίζουν και θεματολογικά. | μουσόφιλος
14-06-2017 20:51 | Ερώτηση: Μία χαρακτηριστική συνιστώσα του έργου σου υπήρξε το πάντρεμα της παράδοσης με νεωτερικές μουσικές φόρμες. Πώς αντιλαμβάνεσαι την παράδοση;
Απάντηση: Αυτή η μίξη έγινε άδολα και αβίαστα, χωρίς σκέψη και χωρίς ακαδημαϊσμό. Είμαι παιδί της υπαίθρου, στεριανό ψωράλογο. Ακόμα και η προφορά μου είναι στιγματισμένη από την καρακαμπίλα της Θεσσαλίας. Και ευτυχώς που οι δικοί μου τραγουδούσανε δημοτικά στο σπίτι και στην εργασία - ναι, υπήρχαν κάποτε κάποιοι που τραγουδούσαν χωρίς λόγο - κι έτσι είχα ένα μέτρο σύγκρισης, ένα αντίβαρο στην παιδική κρίσιμη ηλικία, όταν από την άλλη μεριά, από τα ραδιόφωνα - γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος - δεχόμουνα τη χουντική ελαφροσκατίλα. Το έχω πει πολλές φορές, ας το πω ακόμα μια. Η παράδοση, και στη μουσική και στο στίχο, είναι όμορφη, λιτή, κοφτερή, αδιάλλακτη, περιπαικτική, τρομώδης, καίρια όπως η λάμα ενός μαχαιριού [συνέντ. Θαν. Παπακ/νου στα «μουσικά προάστια»]. | FuN.Gh0uL
24-05-2014 19:11 | Aχ αυτή η εισαγωγή...!!! ::theos.:: |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
