Υπάρχουν όνειρα που σε τραβοπαλάνε μαζί τους
για χίλια, για χίλια βράδια και εσύ μοιράζεσαι από φόβο
με όποιον λάχει δωμάτια... Δωμάτια άδεια.
Κάποτε σιγοψιθύριζες κρυφά για τα μεγάλα, για τα μεγάλα σκοτάδια
μα ούτε που είδες, ούτε και άγγιξες ποτέ τα βάλτινα πετράδια.

Μια τέτοια νύχτα, σαν κι αυτή που ζούμε τώρα,
είπα να ψάξω να σας φέρω όλα αυτά τα δώρα.
Που οι πιο πολλοί επιλέξατε να σβήσετε από τη μνήμη σας,
γιατί δεν βλέπατε πιο πέρα από τη μύτη σας.

Μπήκα στο βάλτο, δε χαμπαριάζω εκεί κάτω,
ζητώντας πράγματα και θάματα από τόπο σκάρτο.
Βγήκα να ψάξω στο σκοτάδι που πολλούς τους φοβίζει
αρκετά για να μην δουν κάτι που ακόμα γυαλίζει.

Στη ρίζα ενός περήφανου δέντρου που μοιάζει τέρας
και τρομάζει όποιον δεν κρύβεται στο φως της μέρας
Κανείς δεν έψαξε ποτέ κάτω από σάπιο πτώμα
και είναι καλή δικαιολογία μια έντονη βρωμα.

Εκεί που εγώ σκάβω να βρω, κάποιοι κοιτούσαν ουρανό
και σκιαχτήκανε, όπως πάντα, από κάτι απλό.
Από τα όρνια που χρόνια ψάχνουν τροφή,
σαν πεινασμένα δαιμόνια για σκάρτη ψυχή.

Μα εγώ δεν τα λογάριασα και βρήκα νερό
πιο κάτω σε ένα σημείο του βάλτου καθαρό.
πήγα να πιω και είδα το πρόσωπό μου να καθρεφτίζει
αλλά τα θόλωσα, γιατί είδα κάτι να γυαλίζει.
Στο θολό νερό κρύβονται όλα όσα μπορώ
και στο θολό καιρό, είδα το αύριο καθαρό.

Είδα, που λες, πολλά του βάλτου σημάδια
και συνέχισα να ψάχνω τα κρυμμένα πετράδια
Σαν να `μαι σ’ άγνωστο τόπο, τίποτα δε μου θυμίζει
και του έδειξα όλο το σεβασμό που τ’ αξίζει.

Βρήκα λάσπη παντού και ψάξε ψάξε, την συνήθισα.
μου έδειξε εκεί, τα χέρια μου μέσα της βύθισα.
τράβηξα έξω κάτι για μένα σπουδαίο
και άφησα πάνω την λάσπη που το καμμώνει ωραίο.

Μα την αλήθεια! Υπάρχει ομορφιά παντού.
Και στον βούρκο, όπως στο γαλάζιο τ’ ουρανού.
Κι ας επιλέγουν μερικοί να μην τη δούνε,
η ζωή είναι πάντα εδώ, αντίθετα με όσους τη ζούνε.
Κι ας της κόβει το νήμα μια λεπίδα,
δεν είναι λίγοι αυτοί που πέφτουν συνεχώς στην παγίδα.

Να εξαργυρώνουν θάρρος για ένα τέλος ανώδυνο,
για μένα δειλία, για σένα κάτι ανθρώπινο...
Εγώ έψαξα και βρήκα τα κρυμμένα μπροστά μου
και θα τα `χω για πάντα όλα κοντά μου.
Γιατί συνέχισα εκεί που τα χρειάστηκες
και τώρα σέρνω μαζί μου, όσα ποτέ σου δε φαντάστηκες

Υπάρχουν όνειρα που σε τραβοπαλάνε μαζί τους
για χίλια, για χίλια βράδια και εσύ μοιράζεσαι από φόβο
με όποιον λάχει δωμάτια... Δωμάτια άδεια.
Κάποτε σιγοψιθύριζες κρυφά για τα μεγάλα, για τα μεγάλα σκοτάδια
μα ούτε που είδες, ούτε και άγγιξες ποτέ τα βάλτινα πετράδια.

Μια τέτοια νύχτα, σαν κι αυτή που ζούμε τώρα...
Ώπα, ώπα από εδώ ξαναπεράσαμε... Τέλος.