Όπως κι άλλα φώτα στη διαδρομή
σβήνουν κι άλλα ανάβουνε στη σιωπή
έτσι κι η καρδιά μου ξαναχτυπά
με τα βασικά της ένστικτα.

Όπως τ’ άγρια ζωα μια εποχή
τρώνε το ένα το άλλο για τροφή
έτσι απ’ το λυκόφως φτάνει η αυγή
και είναι η συνοικία ειρηνική.

Μα απόψε όταν θα βγούμε
όλοι γύρω θα μιλούνε
σαν κανένας με κανένα.
Ποιος μπορεί να σε αγαπά;
Και η ορμή θα επισκιάσει
το ασυνείδητο σε δράση
και τα πάντα θα επιβάλλει
με μια μόνο απλή φωτιά.

Μέσα σε όλα έχει επεκταθεί
κάθε είδους μορφή παρορμητική
και όλοι βλέπουν όλα τρισδιάστατα
σαν μια μύγα που συνεχώς γελά.

Όπως το άγριο χώμα στην εξοχή
τον θεό θυμάται απ’ τη βροχή
ίσως και η δική μου συνείδηση
τι ήμουν στην αρχή να θυμηθεί.

Μα απόψε όταν θα βγούμε
όλοι γύρω θα μιλούνε
σαν κανένας με κανένα.
Ποιος μπορεί να σε αγαπά;
Και η ορμή θα επισκιάσει
το ασυνείδητο σε δράση
και τα πάντα θα επιβάλλει
με μια μόνο απλή φωτιά.