Πες μου πότε ήταν η τελευταία σου φορά
που φίλος αισθάνθηκες ανάμεσα σε φίλους,
που κάποιου δυνατότερου δεν έγινες βορά,
που ήσουν ασφαλής και ελεύθερος.

Είδες ποτέ σου ένα χαμόγελο ζεστό
στο πλήθος που σαν θάλασσα σε περιστοιχίζει,
ανώνυμες φιγούρες σ’έναν κόσμο θαυμαστό
ζούνε σε μια πόλη που σιγά, σιγά σαπίζει.

Σάρκα και τσιμέντο, ένας απαίσιος σκελετός
σ’ένα κουφάρι που ίσως να είναι και δικό σου,
να μ’ένα λάθος σ’ένα αρχείο, σ’ένα τσιπ
χάθηκε, έσβησε για πάντα ο εαυτός σου.

Έρημος, καθένας μας μόνος μες στις χιλιάδες.
Έρημος, ενός φρικτού μέλλοντος οι απόκληροι νομάδες.
Έρημος, κλεισμένοι στα κλουβιά που μας πρόσταξαν να ζούμε.
Έρημος, στο τέλος ίσως φτάσουμε και τη ζωή να απαρνηθούμε.