Βγήκε από μέσα μου το πιο πικρό τραγούδι
για να `χεις λόγο κάτι ωραίο να ονειρεύεσαι
κι αν κάποιο χέρι το μαδήσει σαν λουλούδι
τα ροδοπέταλα του θα `χεις να πορεύεσαι.
Μη μου μιλάς, θέλω να νιώσω τη σιωπή σου
με τη φωτιά και με την θάλασσα μου μοιάζεις
κι αν είναι απόψε να πνιγώ στη θύμηση σου
θα κάψω χρόνια για ν’ ακούσω τι φωνάζεις.

Δεν ξέρω καν πως μου `ρθε απόψε έτσι γλυκά και ξαφνικά
σαν όλα τ’ όμορφα κι απλά που μας συμβαίνουν τελικά
κόντρα στο πείσμα, ανούσιες σκέψεις, σαν ακάλεστη μούσα
για όσα αγαπούσα, λαχταρούσα, αλλά ξεχνούσα (όμως τα ζούσα)
φορούσε κρίνα στα μαλλιά μα `χε στη γλώσσα αγκάθια
και στα δυο χέρια της γεμάτα από θυμίσματα καλάθια
όπως αυτά που μας βαραίνουν τα μάτια χτίζουν παλάτια
κι απ’ το φως σπάνε σ’ αμέτρητα κομμάτια
Χάθηκα αλλά βρέθηκα κοντά σου σ’ επικίνδυνα μέρη
κρατάς μαχαίρι με τρομάζει Θεέ μου ετούτο το λημέρι
έχει σημάδια από αίμα, γεμάτο αντάρα και σιωπές
που σιγοβγάλανε τις χίλιες μου και μια ντροπές
μ’ ένα σου βλέμμα άπειρα σκόρπισες αρώματα
βγήκες σαν ήλιος την αυγή μ’ ονείρου χρώματα
τρελές, πλανεύτρες μυρωδιές βασιλικού και δυόσμου
που `ναι αρκετές για να μεθύσουν όλα τ’ άδικα του κόσμου
Σκέψου εμένα, που έχω φτερά τσακισμένα
και δυο ανυπόταχτα χέρια σε σένα παραδομένα
στο ανατρίχιασμα που πάει να με ξεκάνει, αλλά μου φτάνει
να απαγκιάζω στων ματιών σου το λιμάνι...

Βγήκε από μέσα μου το πιο πικρό τραγούδι...
κι αν κάποιο χέρι το μαδήσει σαν λουλούδι...

Βγήκε από μέσα μου το πιο πικρό τραγούδι
για να `χεις λόγο κάτι ωραίο να ονειρεύεσαι
κι αν κάποιο χέρι το μαδήσει σαν λουλούδι
τα ροδοπέταλα του θα `χεις να πορεύεσαι.
Μη μου μιλάς, θέλω να νιώσω τη σιωπή σου
με τη φωτιά και με την θάλασσα μου μοιάζεις
κι αν είναι απόψε να πνιγώ στη θύμηση σου
θα κάψω χρόνια για ν’ ακούσω τι φωνάζεις.

Είναι οι καιροί μου `χες πει μια τρικυμία που θα μας πνίξει
και κάποιος άνεμος θα `ρθει να μας αγγίζει
σαν δέντρο μέσα στη φούρια του χειμώνα
όμως ακόμα, έχω τις ρίζες μου στο χώμα
τα φιλιά σου στο στόμα
Κι είναι το τώρα, η πιο μεγάλη ώρα,
προχώρα, δε μας αξίζει ούτε μας ταίριαξε χώρα
μόνο μια χούφτα από σιωπές, μικρές παιδιάστικες φωνές
γλυκά παινέματα, παιδέματα και θύμισες νωπές
Δώσε μου κι άλλα, είναι αρκετή μια ψιχάλα από σένα
για να μουσκέψει ώσπου να λιώσουν τα γραμμένα
απ’ το χαρτί της μοίρας, μες την ορμή πλημμύρας
σε βρήκα, είχες βουνίσιο αέρα κι άρωμα αλμύρας
Δε θα μου φτάνει ένα τραγούδι ούτε του κόσμου οι φωνές
γι’ αυτή τη μέρα που οι ευχές μου θ’ απομείνουνε γυμνές
μέσα στο κρύο στη καταχνιά και στους βοριάδες
κι άντε να πνίξω τη μορφή σου μες τις άδειες χαραμάδες του νου μου
κι είναι η κατάρα του χρόνου που με πεθαίνει
και η ματιά σου ένας θεός που μ’ ανασταίνει
απ’ τον παράδεισο μια ελπίδα θα σου φέρω να μαγεύεσαι
κι από την κόλαση ένα δάκρυ να παιδεύεσαι
τι κι αν η αγάπη είναι του πόνου μητέρα
άσε με μόνο να πονέσω άλλη μια μέρα
Άσε με ελεύθερο να στήσω το χαμό μας
τούτο το βράδυ που ίσως να 'ναι το στερνό μας.

Βγήκε από μέσα μου το πιο πικρό τραγούδι...
κι αν κάποιο χέρι το μαδήσει σαν λουλούδι...
Μη μου μιλάς, θέλω να νιώσω τη σιωπή σου...
κι αν είναι απόψε να πνιγώ στη θύμηση σου
θα κάψω χρόνια για ν’ ακούσω τι φωνάζεις...

Τι μου φωνάζεις όταν χάνεσαι στα δίχτυα της σιωπής
και τι είναι αυτό που βγαίνει αχνά στους παιδικούς σου λυγμούς
γιατί χωλαίνεις και γελάς στα μονοπάτια της ντροπής
ποιοι να `ναι αυτοί που έχουν γεμίσει το μυαλό σου με φραγμούς
Που πας και χάνεσαι τις νύχτες που ανταριάζεσαι
έρχεσαι εδώ ή απλά γυρνάς σε ξεχασμένους κόσμους
σου `φτιαξα αυτό εδώ το τραγούδι να μοιράζεσαι
με τους καινούριους τους αδιάβατους σου δρόμους

Βγήκε από μέσα μου το πιο πικρό τραγούδι
για να `χεις κάτι ωραίο να ονειρεύεσαι
κι αν κάποιο χέρι το μαδήσει σαν λουλούδι
τα ροδοπέταλα του θα `χεις να πορεύεσαι.
Μη μου μιλάς, θέλω να νιώσω τη σιωπή σου
με τη φωτιά και με την θάλασσα μου μοιάζεις
κι αν είναι απόψε να πνιγώ στη θύμηση σου
θα κάψω χρόνια για ν’ ακούσω τι φωνάζεις.