Των βουνών τις γραμμές
κατακόρυφες βλέπω
να πηδούν απ’ της θάλασσας
το γαλάζιο το ντύμα.

Mε του φόβου τα ψέματα
στων συνόρων την άκρη
τη ζωή μας αλώσαμε
για χαμένες πατρίδες.

Κι όλα αυτά που δε ζήσαμε
των χαμένων ονείρων
την ψυχή ξεκληρίσαμε
με φωτιές και με δάκρυ.

Στη σιωπή των γυναικών
στου ματιού τους το παίξιμο
της Ασίας τα χώματα
δυνατά μου μυρίζουν.

Και είδα εκεί το ξημέρωμα
την αυγή να ροδίζει
και τις μνήμες που σβήστηκαν
στου πελάγου το κύμα.

Στένεψα στο φυσικό μου χώρο
στον περίβολο της εκκλησιάς
όπου το κυπαρίσσι ορθώνεται
ψιλές φωνές των τρωκτικών
λες των ψυχών τα Σάββατα.

Γιο άνοιγμα του εκεί καθώς
μου το `παν οι άλλοι
το φως σκληρό κι αδιάβροχο
και της ομίχλης λόγια
ας γίνουν του αγέρα τα καμώματα.

Ορδές στη μετακίνηση του κόσμου
με μάτια προβολείς
στην πορεία του εδώ και του απείρου
αγρυπνώντας στης γης το ξημέρωμα
με τις λάμπες του αλογόνου να κρατούν
στο αχτιδωτό το ίσο του σήμερα.

Στένεψα στο φυσικό μου χώρο
στα υπόγεια των κατοικιών,
φωνές αδύναμες του χάους,
οσμές του σπέρματος και του γκαζιού
των λαϊκών των αγορών και αμοιβάδων.

Τρεις φορές μέτρησα το μπόι μου
και το βρήκα λειψό,
τρεις φορές μέτρησα το βάρος μου,
τρεις φορές τον σταυρό μου έκανα
στου κυπαρισσιού τη ρίζα.

Όπου εκεί θα σταθώ εγώ στο τέλος
τροφή να του δώσω να ορθωθεί
στο πλάτωμα καθώς μου το `παν οι άλλοι
του αγέρα τα καμώματα ας γίνουν
κεραυνός και φωτιά και ατσάλινο δόρυ.