Έρχονται νύκτες σαν κι απόψε,
που οι σκέψεις σαν το ρεύμα,
το κορμί μου διαπερνούν.
Τρέμουν τα χέρια μου,
τα μάτια μου θολώνουν,
και τα χείλη μου δεν έχουν τι να πουν.
Δε συγχωρώ τον εαυτό μου,
που με χάπια και ποτό,
παλεύω για να κοιμηθώ.
Και το ξημέρωμα με βρίσκει,
στη μορφή σου κολλημένη,
πάλι να αιμορραγώ.
Έρχονται νύκτες σαν κι απόψε,
που το αίμα μου παγώνει,
και σε νιώθω πάλι εδώ.
Ψάχνω τα ίχνη του κορμιού σου στο σεντόνι,
και το φως ανάβω πάλι να σε δω.
Τη μοναξιά μου δεν αντέχω,
που μου λύπεις,
όμως θέλω και να σ’ εκδικηθώ.
Δεν πάει βήμα παραπέρα η ζωή μου,
το αισθάνομαι και πάω να τρελαθώ.

Δε σ’ έχω ξεπεράσει,
κι εμένα έχω χάσει,
σκοτώνω τη ζωή μου,
τη καρδιά μου, το μυαλό..

Αρρώστια μου και τρέλα,
πορεία στα χαμένα,
χωρίς εσένα τώρα,
ποιο αδιέξοδο να βρω.

Εσύ ήσουν όλοι οι δρόμοι,
γύρνα σε παρακαλώ

Δε σ’ έχω ξεπεράσει

Έρχονται νύκτες σαν κι απόψε,
που φοβάμαι στ’ άδειο σπίτι,
μόνη μου να τριγυρνώ.
Μέσα από πράγματα δικά σου,
που σαν μάτια με κοιτάνε,
τρομαγμένη να περνώ.
Παλεύω όλα να τα σβήσω,
και ξεσπάω σ’ ότι βρίσκω,
με λαχτάρα και θυμό.
Κι ύστερα πάλι σε θυμάμαι
και φωνάζω `'Σ’ αγαπώ'’ με πληγωμένο εγωισμό.

Δε σ’ έχω ξεπεράσει,
κι εμένα έχω χάσει,
σκοτώνω τη ζωή μου,
τη καρδιά μου, το μυαλό..

Αρρώστια μου και τρέλα,
πορεία στα χαμένα,
χωρίς εσένα τώρα,
ποιο αδιέξοδο να βρω.

Εσύ ήσουν όλοι οι δρόμοι,
γύρνα σε παρακαλώ

Δε σ’ έχω ξεπεράσει