Είναι παράξενος ο κόσμος στα αλήθεια
μα εσύ τις σκέψεις σου μην τις χαλάς
μην πιστεύεις σε αλλονών, φτιάξε δικά σου παραμύθια,
και ποτέ να μην ξεχνάς να τους γελάς

Θέλω να βλέπω να γελάς!
Γιατί εδώ πέρα που μας φέρανε
κάποιοι μας γέμισαν πίκρα,
τα μάγια τους ρίχτα να παν στο καλό!

Θέλω να βλέπω να γελάς!
Κάτι ποτέ δεν καταφέρανε
Εγώ τη λύση σου βρήκα,
με ένα γέλιο όλα πνίχτα στο απέραντο γιαλό!

Αυτός ο κόσμος δεν αντέχει αλλά πρέπει κι εμείς
Ποτάμια δάκρυα κι αδικίες έχει πιει κι έχει γλεντήσει
έχει σαπίσει ψάχνει κουράγιο να ζήσει
χίλιες αλήθειες να πνίξει και τόσα λάθη να γεμίσει
Είναι χαμένος σε μια σιωπή που με τρομάζει
όσες φωνές και να του βαλαν βρίσκει καβούκι κι αράζει
κι όλο γκρινιάζει δεν είμαι εδώ για να το σώσω
αλλά θα γούσταρα ψυχρά μια μαχαιριά να του τη δώσω
Εδώ δεν πιάνουν κόλπα τσαμπουκάδες και κηρύγματα
στο χώμα του ψάξε και βρες τα λίγα του τα ρήγματα
κοίτα τα άσε τον αλλού να ξεσπάσει
κι αν σε κοιτάξει στραβά κάνε τον να σκάσει.
Κάτσε και γέλα του, φίλιωσε λίγο με την τρέλα του
πες του για να μάθει ότι ξεθώριασε η ταμπέλα του
γέλα μου κι εμένα να μην βλέπω δάκρυ
ψάχνω κουράγιο για να βρω σε αυτόν το βούρκο καμιά άκρη
Ψάχνω τα απίθανα σε καιρούς πονεμένους
και ξεχασμένα ακρογιάλια με θησαυρούς χαμένους
και θέλει αγώνα γι’ αυτό εσύ τις σκέψεις σου εσύ μην τις χαλάς
φτάνει μονάχα να κοιτάς και να γελάς

Να τους τρελάνεις κι αν μπορέσουν να σε ρίξουν στο πάτο
Κάτσε και σκέψου εκεί και κάνε τους άνω κάτω
Φτύσε τρέλα πάνω στην στυγνή λογική τους
Παραμυθένια αλήθεια σαν και αυτή τη παιδική τους
Τι να κάνουμε έτσι μας έδωσαν τον κόσμο
Έτσι απρόσωπο ψυχρό που απλώνει μίσος και τρόμο
Όμως εσύ ότι γουστάρεις θα το μάθεις
Όσα θες θα τα πάθεις κι έχεις κουράγιο να πλάθεις
Όνειρα αμέτρητα μα να μην μείνουν στην πλάτη
Αμόλησε τα στο δρόμο κι άστα να πούνε κάτι
Κάτι από εκείνα που δεν βγαίνουν στο στόμα
Κάνε τα σχέδιο μουσική κάνε τα χαμόγελο και πιόμα
Όσο για τα άλλα τα μυστικά σου
Αυτά κράτα τα καλά πίσω από την κάθε ματιά σου
Αυτός που νοιάζεται θα ξέρει που να ψάξει
Κι όποιος κουράζεται αλήθεια ποτέ δε θα ξεθάψει
Στα πάντα μίλα καθένας έχει τα δικά του
Αυτά τα λίγα τα μικρά τα θαύματα του
Κάνε τα κουβάρι σε ένα χαμόγελα βάλε τα
Τώρα έχεις χέρια δυνατά για την δικιά σου στράτα

Με έδεσε ο χρόνος με μάγια μα λύθηκα
μου είπε να φύγω για λίγο μα αρνήθηκα
πήγε και πέταξε όσα μου έταξε
βρήκε φαρμάκι το πιο καλό και το έσταξε
γέμισε δάκρυ μα βρήκε το πήρε και έσκασε
γύρισε πίσω για λίγο δεν έφτασε
κι εγώ του γέλασα και τον ξεγέλασα
άδειο ποτήρι του έδωσα να πιει και πέρασα
Μπροστά από τον φόνο μου τώρα το μόνο μου
Είναι το γέλιο μου που χαράζει τον δρόμο μου
για αυτό μια χάρη σου ζητάω και μόνο αυτή
να μου γελάς μονάχα φτάνει να ξέρεις γιατί