Διαολεμένο ξυπνητήρι στο μυαλό μου χτυπά,
μπαίνει με φόρα στη ζωή μου και τα πάντα σκορπά
Τα δυο μου πόδια σ’ ένα παπούτσι δε χωράν
Ζω σ’ έναν κόσμο που δε διάλεξα ποτέ μου να ζω
λεφτά βιτρίνα κι η αλήθεια έχει χαθεί από καιρό
μα εγώ δεν ξέρω πια πως να σου το πω

Πως για όλα αυτά που τυραννιέσαι πια μου φαίνονται αστεία,
η ζωή σου καταντά γραφική
Θέλω να τρέξω να φωνάξω με μανία
πως μέσα μου θα νιώθω παιδί
Ζούγκλα με φανάρια και αμάξια να τρέχουν,
οι κεραίες μου κρύβουν το φως
Πρέπει να την κάνω από δω
όσο μένει καιρός

Στην κουρδισμένη πολιτεία ο ήλιος βγαίνει ξανά,
ξυπνούν τα ζόμπι όπως πάντα και τραβούν για δουλειά
Γυρνάω την πλάτη μου και ονειρεύομαι ξανά
πως μένω μέσα σ’ ένα κόσμο που είναι ο χρόνος κενός,
σταματημένα τα ρολόγια, μουσική και χορός
και με τη μπάντα μου για σένα τραγουδώ

Πως για όλα αυτά που τυραννιέσαι πια μου φαίνονται αστεία,
η ζωή σου καταντά γραφική
Θέλω να τρέξω να φωνάξω με μανία
πως μέσα μου θα νιώθω παιδί
Ζούγκλα με φανάρια και αμάξια να τρέχουν,
οι κεραίες μου κρύβουν το φως
Πρέπει να την κάνω από δω
όσο μένει καιρός