Πραματευτής κατέβαινε της Bουργαριάς τα μέρη.
Σέρνει μουλάρια δώδεκα και μούλες δεκαπέντε
εκεί που πάει και τραγουδάει, εκεί που πάει και λέει.
Kρίμα σε τούτα τα βουνά και κλέφτες να μην έχουν.
Kι ευτύς παρουσιάστηκαν τρεις κλέφτες εμπροστά του
κι αρχίσαν ξεφορτώματα και τα σκοινιά να κόβουν.
Ν’ αφήστε, βρε καλά παιδιά, και τα σκοινιά μη κόβτε
βαρέθηκα, μπιζέρισα να δένω, να φορτώνω.
Ένας τον χτύπα με σπαθί κι ο άλλος με κοντάρι
κι ο τρίτος τ’ αδερφάκι του του χτύπα στο κεφάλι.
Μια μαχαιριά τον έσυρε κι ύστερα τον ρωτάει.
Νέε, και πού ’ν’ τα μέρη σου, ’πό πού ’ν’ τα γονικά σου.
Η μάνα μ’ απ’ την Ανατολή κι ο κύρης μ’ απ’ τη Δύση
είχα κι ένα καλό αδερφό στους κλέφτες καπετάνιος.
Στην αγκαλιά τ’ τον άρπαξε και στο γιατρό τον πάει.
Γιατρέ μ’, πολλούς εγιάτρεψες κομμένους και σφαγμένους.
Πολλούς σφαγμένους γιάτρεψα, πολλούς μαχαιρωμένους
αυτή ’ναι αδερφομαχαιριά και γιατρεμό δεν έχει.