Είδα τ’ατσάλι να πέφτει και να καίει,
είδα το φίλο μου στα πτώματα να κλαίει,
κι εγώ γυρίζω πλαστικός με σωληνώσεις
και αναπνέω τον αέρα μου με δόσεις.

Απλός περαστικός μες στους αιώνες,
δάμασα τη λάβα και τους άσπρους παγετώνες.
Τώρα βουλιάζω στη σκιά του εαυτού μου,
στην αναζήτηση του ανύπαρκτου εχθρού μου.

Το ανθρώπινο πνεύμα κύλησε και πέφτει,
Η βασιλεία του απόλυτου κενού ας έρθει…