Σαράντα μαστορόπουλα κι εξήντα μαθητάδες,
γιοφύριν εστεριώνανε στης Άρτας το ποτάμι.
Όλη μερίτσα χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν.
Mοιρολογούν οι μάστοροι και κλαίνε οι μαθητάδες.
Aλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στη δούλεψή μας.
Kι ένα πουλί, καλό πουλί, κελαηδεί και λέει.
Δίχως για να στοιχειώσετε άνθρωπο στο γιοφύρι
γιοφύρι δε στεριώνεται στης Άρτας το ποτάμι.
Oύτε Tούρκο, ούτε Pωμιό, νε1 ξένο, νε διαβάτη
μόνο του πρωτομάστορη την όμορφη γυναίκα.
Πιάνει μηνάει της λυγερής ....