Θυμάμαι αδερφέ Αντονιόνι
στο Zabriskie Point
να βομβαρδίζει η φοιτήτρια
μέσα στο μυαλό της
τον καπιταλισμό της;

Θυμάμαι και κοτόπουλα,
θυμάμαι και επιπλώσεις
χρυσά μαχαιροπίρουνα
και κτίρια σε εκπτώσεις
να αιωρούνται
μόνο μέσα στο μυαλό της
στο χιπισμό της.

Μικρή είχα δει
σε όνειρο εφιαλτικό
πως ζούσα μ’ ένα άλλο παιδί
σε γυάλινο διαστημικό κλουβί
και άνθρωποι νεκροί
ανέβαιναν από τη γη
ντυμένοι με κοστούμια γκρι
κι όσο ανέβαιναν
τόσο φούσκωναν,
άμορφες μάζες νέων αστερισμών
σε συγκρούσεις με το καθαρό μας το γυαλί,
άμορφες μάζες νέων αστερισμών,
ρακοσυλλέκτες διαστημικοί,
κρυσταλλοποιημένα ούρα αστροναυτών

Σε θυμάμαι ξανά
αδερφέ Αντονιόνι σήμερα
ενώ πληροφορούμαι
πως τα σκουπίδια αυτής της σφαίρας
έμπειροι επιστήμονες
τα εξαπολύουν πέραν της ατμόσφαιρας
Προς το παρόν γελάω
καθώς νιώθω
να αιωρούνται με καθωσπρεπισμό,
βαριά εσπέρα σχηματίζουν
το νέο αστερισμό των σκουπιδιών

Πες μου πες μου Αντονιόνι
το πεπρωμένο εκείνων των παιδιών
που γεννηθήκαν και θα γεννιούνται
κάτω από τον αστερισμό των σκουπιδιών,
κάτω από το μαγνητισμό των απορριμάτων
Ποιο το περιεχόμενο των ποιημάτων,
η αγάπη τους για την Ωραία
ή για το Τέρας;