Η μικρή μου πόλη στην ομίχλη χάνεται...
Στο δρόμο περπατάνε σκιές,
οι αλήτες στους τοίχους ψεκάζουν μπογιές
κι η ίδια μέρα επαναλαμβάνεται.

Μα πίσω απ’τα μαύρα γυαλιά που φοράνε,
αστράφτουν τα μάτια. Aνέμελα νιάτα...
Μοιάζει ο δρόμος μακρύς κι ο κόσμος μεγάλος,
στιγμές ευτυχίας δίχως νόημα και βάρος.

Κι εμένα
μια βόλτα μου φτάνει
μέχρι το λιμάνι
ν’ ακούσω ξανά την κόρνα απ’ τα πλοία.
Μια βόλτα μου φτάνει ως την παραλία,
διαμάντια να δω ν’ αστράφτουν στα κύματα,
τα μάτια να κλείσω στον ήλιο,
να χαθώ, να χαθώ, να χαθώ για λίγο
στα παράξενα σχήματα!

Η μικρή μου πόλη απ’ τον χάρτη χάνεται...
Την εγκατάλειψη θα δεις.
Τη λύπη της να πιάσεις μπορείς,
μα τ’ όνειρο ποτέ δεν πιάνεται...

Σ’ αυτή την πόλη ζούνε φαντάσματα.
Στα μπαρ διαβάζουν τ’ αθλητικά,
τσουγκράνε μπίρες ως τα χαράματα
στην υγειά των γιορτών που όλοι πίσω θα έρθουν ξανά.

Κι εμένα
μια βόλτα μου φτάνει
μέχρι το λιμάνι,
ν’ ακούσω ξανά την κόρνα απ’ τα πλοία.
Μια βόλτα μου φτάνει ως την παραλία
διαμάντια να δω ν’ αστράφτουν στα κύματα,
τα μάτια να κλείσω στον ήλιο,
να χαθώ, να χαθώ, να χαθώ για λίγο...