Στο λάγνο φως της μέρας
με παίζει ο αέρας και μου γλυκαίνει την ψυχή.
Αγάπη μαραμένη, στα χρόνια ξεχασμένη
σε είχα χάσει απ` την αρχή.

Τώρα τα βήματά μου αφήνω στ` απάνεμα τα μονοπάτια,
τώρα τα λόγια σου βαραίνουν στο λυγμό.

Βάστα χλωμό μου αστέρι,
πιάσε με απ` το χέρι να χαρείς
στο δρόμο για να βγούμε,
κι αν πάλι θα χαθούμε να συμβεί
θα` χει γραφτεί.

Πηγή να σταματήσω
τη δίψα μου να σβήσω, άλλη το ξέρω δε θα βρω.
Ήσουν για μένα φως μου, φίλος μαζί κι εχθρός μου,
μέσα μου στοίχειωνες θεριό.