Κελεμπεκένιος μπαγλαμάς
γλιστρά σε χέρια μόρτη
που έφτασε στον τόπο μου
με δίχως πασαπόρτι.

Ανατριχιάζουν τα κορμιά
στενάζουνε τα στήθη
σκάρτη που είναι η ζωή
πικρή που είν` η αλήθεια.

Είν` η ζωή μια δρασκελιά
δυο απλοχεριές η νιότη
στης θάλασσας την αγκαλιά
στου βράχου την απόχη.

Τα καρδιοχτύπια της ζωής
αναπαμό δεν έχουν
πισθάγκωνα μας δένουνε
και στον γκρεμό μας τρέχουν.

Του μετανάστη τ` όνειρο
χαγιάτι από χαρτόνι
κήπος που παίζει ένα παιδί
ρούχο που δεν παλιώνει.