Χρώματα αλλάζει η βροχή που αργοπέφτει
πάνω στο τζάμι της βιτρίνας το θαμπό
όμως παράξενα κοιτώντας στον καθρέφτη
νιώθω στα σύννεφα εγώ να ακουμπώ.

Φταίνε τα μάτια μου που είναι δακρυσμένα
ίσως κι εσύ που αναζητώ μες` το κενό
κάθε φορά που τριγυρνώ στα περασμένα
απογειώνομαι σαν άστρο μακρυνό.

Νύχτες πανσέληνες θαρρώ οι αγκαλιές σου
πόρτες ορθάνοιχτες στου πόθου τις γωνιές
μέσα μου καίνε οι πνοές σαν τις δικές σου
όμως αντίκρυ μου ανέκφραστες σκιές.

Φταίνε τα μάτια μου που είναι δακρυσμένα
ίσως κι εσύ που αναζητώ μες` το κενό
κάθε φορά που τριγυρνώ στα περασμένα
απογειώνομαι σαν άστρο μακρυνό.