Καιρός, καιρός να φύγουμε κι η νύχτα
να μας σκεπάσει σαν μανούλας αγκαλιά.
Καιρός και πίσω τα μαλλιά σου ρίχ'τα
να τα γεμίσω με λουλούδια και φιλιά.

Περνούν καράβια, προχωρούν
μα δε με παίρνουν,
ήμουνα πάντα σαν το κύμα στο γιαλό.
Βλέπω τους γλάρους που πετούν κι όλο μακραίνουν
δε μου μιλάνε, μα κι εγώ δεν τους μιλώ...

Κι αυτοί που μας προδώσαν
θα `ρθει μια βραδιά
θα `ρθει μια μέρα που θα κλαίνε σαν παιδιά.
Ενώ θα λάμπουν τ’ άστρα στο σκοτάδι
και θα βαραίνουν τα λουλούδια στα κλαδιά.

Καιρός, να ταξιδέψουμε ως το τέλος
σ’ ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό,
καιρός, μια και το ρίξαμε το βέλος,
ν’ ακολουθούμε το δικό μας το ρυθμό.