Φίλε, δε θέλω σου είπα μια φορά
του κόσμου αυτού τα πλούτη και τα πλάτη
με κοίταξες ειρωνικά και μου `δωσες
και μια στην πλάτη.

Σου είπα δε θέλω τους τραγουδιστές
που ψεύτικα σκορπίζουνε λουλούδια
με την δικιά μου την χορδή
θα λέω τα γλυκά τραγούδια.

Σου είπα ακόμη τ’ άλλο μια στιγμή,
ώσπου και η μουσική μου ψιθυρίζει
πιότερο κι από τη σιωπή
σαν μένω μοναχός το δείλι.

Τότε επήρες δρόμο για καλά,
δεν σου άρεσε καθόλου τετοια γνώμη
φοβήθηκες στα σοβαρά
μη γίνω και τρελός ακόμη.

Φίλε, γυρεύω τώρα να σε βρω
άνοιξε το κλειστό παράθυρό σου
μες στις συνήθειες της ζωής
ξοδεύεις και το θησαυρό σου.