Μοναξιά βάψαν τα χέρια μου, με μαύρο μαρκαδόρο
και το τραγουδάκι αυτό, σου το κάνω τώρα δώρο
δεν είναι πολύ σπουδαίο ούτε και σημαντικό
και αν γελάσεις δεν πειράζει, σου το συγχωρώ
έγινα ενα με την σκόνη και η σκόνη ένα με εμένα
είναι οι στίχοι μου παιδιά μου που πεθαίνουν ένα ένα
και μ’ αφήσανε μονάχο να ψάχνω στα χαμένα
όνειρα παλιά που από τη φωτιά είναι καμένα
έχω για φίλο μια σκιά και αδερφό τον ουρανό
έχω τις νότες συντροφιά και έναν περίεργο σκοπό
έχω πατέρα τον αέρα, μητέρα την νυχτιά
μα εγώ δε μοιάζω με κανένα απο τα άλλα τους παιδιά
κάθομαι τώρα στην γωνιά τα μάτια μου κλειστά
κι όμως βλέπω εκεί μπροστά μια κοπέλα να γελά
Πως σε λένε της φωνάζω και αυτή μου απαντά
Είμαι η χαμένη σου αγάπη, με λένε μοναξιά
Τι θες εδώ και τι γυρεύεις πες μου τι ζητάς
ποτέ κανείς δε μ’ έχει νιώσει, εσύ πως λες πως με αγαπάς;
είναι το ψέμα σου μεγάλο πάψε να μιλάς
από `κει που έχεις έρθει, καλύτερα να πας!
Μα αυτή μ’ αγκάλιασε σφιχτά και μου δώσε ένα φιλί
και μου αποκρίθηκε με δάκρυα και τρεμάμενη φωνή
Μην με αρνιέσαι, και άσε με να μείνω τώρα εδώ
ότι και αν πεις οτι και αν κάνεις εγώ θα σε αγαπώ!


Με τη μοναξιά μου κέρδισα τον πιο σκληρό αγώνα
και έτσι έκανα μαζί της εναν επίσημο αρραβώνα
μάζεψα όλο το σκοτάδι, το `κανα δαχτυλίδι
και της το φόρεσα στο δάχτυλο, πανέμορφο στολίδι
μα όπως χάνεται ο ήλιος, χάθηκε και αυτή
και άκουσα μες στην ψυχή μου την γλυκιά της τη φωνή
μπορεί ποτε να μην με δεις μπροστά στα μάτια σου ξανά
μα θα είμαι πάντα δίπλα σου όπως ήμουν και παλιά
πάλι μονάχος στην γωνία και μια αόρατη αγκαλιά
να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου λέει λόγια γλυκά
έτσι πέρασαν οι στιγμές, πέρασαν τα λεπτά
περάσαν οι αιώνες και έφτασαν τα γηρατιά
το κουρασμένο μου κορμί το έγειρα στο χρόνο
μάτωσαν οι πληγές μου μα δεν ένιωθα τον πόνο
βλέπεις οτι και να πάθω, βρήκα την γιατρεία
είναι η αγάπη που απλόχερα μου δωσε η μοναξιά
είναι τα μαύρα της μαλλιά, παράξενη ματιά
που όταν πέφτεις πάνω της σου μαραζώνεται η καρδιά
είναι το γέλιο της αυτό πολύ ειρωνικό
μα άλλες φορές φαντάζει να είναι τόσο τρυφερό.