Μοιάζει η ζωή μου με συνώνυμο της λύπης
που απ’ τα χείλη της το γέλιο έχει χαθεί.
Ήσουν παντού, μα απ’ τα πάντα τώρα λείπεις.
Για πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η ζωή;

Για πόσο ακόμη η μοναξιά θα με τρομάζει
κι η παγωνιά κάθε βραδιά θα μ’ αγκαλιάζει;
Για πόσο ακόμα θα θυμώνω που δε σ’ έχω;
Ν’ αυτοκτονώ κάθε βραδιά δεν το αντέχω.

Μοιάζει η ψυχή μου με ξερόφυλλο στη μπόρα
και που την πνίγει δίχως οίκτο η βροχή.
Αλλού εσύ κι αλλού εγώ, είμαστε τώρα.
Για πόσο ακόμα θα ματώνει αυτή η ψυχή;

Για πόσο ακόμη θα παλεύω για μια αγάπη;
Για πόσο ακόμη θα μιλώ στην αυταπάτη;
Για πόσο ακόμα θα θυμώνω που δε σ’ έχω;
Ν’ αυτοκτονώ κάθε βραδιά δεν το αντέχω.

Για πόσο ακόμη θα παλεύω για μια αγάπη;
Για πόσο ακόμη θα μιλώ στην αυταπάτη;
Για πόσο ακόμα θα θυμώνω που δε σ’ έχω;
Ν’ αυτοκτονώ κάθε βραδιά δεν το αντέχω.

Δε θέλω άλλο, σε ικετεύω, να με νιώσεις.
Σε ικετεύω, έλα να μ’ αποτελειώσεις.
Σε ικετεύω, έλα να μ’ αποτελειώσεις.
Δε θέλω άλλο να με νιώσεις.

Δε θέλω άλλο, σε ικετεύω, να με νιώσεις.
Σε ικετεύω, έλα να μ’ αποτελειώσεις.
Σε ικετεύω, έλα να μ’ αποτελειώσεις.
Δε θέλω άλλο να με νιώσεις.