Μια νύχτα του χειμώνα βροχερή,
σταμάτησε ο χρόνος κι η ζωή.
Ομίχλη έχει πέσει στο παλάτι.
Του βασιλιά Σαρδόνιο το παιδί,

με φρίκη στο μπαλκόνι τον κοιτά.
Δυο τέρατα με πύρινα σπαθιά,
τις σάρκες του με μίσος να τρυπάνε,
τα μάτια να του βγάζουν με σουβλιά.

Στ’ ανάκτορα να βάζουνε φωτιά.

Τον γδέρνανε στρατιώτες κι αυλικοί.
Τον λέγανε σκληρό κι αιμοδιψή.
Και τώρα τα τσακάλια του ξεσκίζουν
τις σάρκες απ’ το ψόφιο του κορμί.

Μια νύχτα του χειμώνα βροχερή...