Συγχώρεσέ με, που σου μίλησα απότομα
δεν φταίς εσύ για ό,τι μου συμβαίνει στην ζωή.
Συγχώρεσέ με, που δεν είμαι αυτός που ήμουνα
δεν φταίω εγώ που άλλαξα τόσο πολύ.

Φταίει η ζωή, που μέρα με τη μέρα γίνεται πιο σκληρή
σκληρή σαν πέτρα αναπνοή μου.
Άν μ’ αγαπάς βοήθησέ με να πετάξω
πες μου ένα παραμύθι, να το κάνω εγώ ζωή μου.

Πλήγωσέ με, άν θεωρείς πώς μου αξίζει
εγώ θ’ αντέξω νόμιζω πως στό `χω ξαναπεί.
Μίσησέ με για όλ’ αυτά που έχουν γίνει
δεν φταίω εγώ που άλλαξα τόσο πολύ.

Φταίει η ζωή, που μέρα με τη μέρα γίνεται πιο σκληρή
σκληρή σαν πέτρα αναπνοή μου.
Άν μ’ αγαπάς βοήθησέ με να πετάξω
πες μου ένα παραμύθι, να το κάνω εγώ ζωή μου.

Στο τέλος του δρόμου σαν φτάσαμε, ξεχάσαμε στιγμές
που σαν παραμύθι περάσανε, άφησαν σημάδια πληγές.
Κορίτσι μου γεράσαμε σ’ ακούω σαν χτες να μου λες
πώς φτάσαμε ως εδώ; ..στο τέλος του δρόμου και κλαις.

Στην αρχή του τέλους βαδίσαμε, μέσ’ από φωτιές
μα στα ρηχά πνιγήκαμε σε λέξεις άδειες κενές.
Κορίτσι μου γεράσαμε, ακόμα σ’ ακούω να λες
πώς φτάσαμε ως εδώ; ..στο τέλος του δρόμου και κλαις.