Αργά τη νύχτα, έρχομαι και φεύγω
κάνω λίγο πως μπορώ, κάπου στη Βρεσθένους να χωθώ
στρέφω το βλέμμα, σαν να αποφεύγω
κάποιον έρωτα περαστικό
γυάλινη σφαίρα ο κόσμος μου εδώ

Εχθρός ο χρόνος, καίγεται σαν πόνος
πάντα μοιάζει με στοιχειό, πάνω στα σκαλιά θα κοιμηθώ
κλείνω τα μάτια κι είμαι τώρα μόνος
κάτι ψιθυρίζει σ’ αγαπώ
πέφτει η λέξη από τον ουρανό

Μα’ ναι η αγάπη σου μέσα μου φωτιά και εξορία
σ’ αυτό το δρόμο παραφυλά η μοναξιά κι η φασαρία
Μα’ ναι η ζωή μου ένα μπλέξιμο, χαμένη ιστορία
σ’ αυτό το δρόμο που με κρατά και δεν αλλάζω πια πορεία

Αυτός ο δρόμος, γνώριμος και ξένος
χρώμα φθινοπωρινό, πλάνο και τοπίο μακρινό
είναι σαν νύχτα που δεν έχει τέλος
τρύπιο όνειρό μα ζωντανό
είδωλο σκάρτο, βουτιά μες το κενό