Κρεμάς τα ρούχα σου στην πλάτη μου σωρό
αύριο πάλι θα μας βρει μια άλλη χώρα
κι ενώ τα μάτια σου μου λέγανε προχώρα
δένω το μαύρο μου μαντήλι στο λαιμό

Κρατάς στο χέρι σου δυο ψεύτικα κλειδιά
το ένα λες πως είν’ αυτό του παραδείσου
θυμάσαι τότε που με κλείδωσες διπλά
σου `πα γλυκά ειναι αργά τώρα, κοιμήσου

Κοίτα μακριά
θέλω στιγμές να ζήσω
δώσ’ μου φτερά
είμαι κοντά

Πάλι στην πόλη μας δεν έμεινε καρδιά
ούτε ψυχή να πολεμήσει για το τώρα
όσο τα μάτια σου κι αν λεν πάλι προχώρα
δεν έχω δύναμη να τρέξω στα νερά

Σήκω, γλυκά μοιάζουν τα όνειρα της γης
είναι αργά και το φλιτζάνι σου θα σπάσει
κάποιος θεός θα `χει για μας κάτι να τάξει
πριν να χαθούμε στην κοιλάδα της σιωπής