Όταν ήρθε η ώρα να αποχωριστώ την Καλυψώ
μου `δωσε ρούχα άσπρα δικά της να φορώ

Έστησα καράβι σάλπαρα μες τη συμφορά
κόντρα στη λύσσα του βοριά
το πρόσωπο σου το άφθαρτό
για να δω θεριά πολεμώ

Σαν επιστρέφω ουρανό και γη δεν τα χωρίζει πια γραμμή
θεέ μου όσα γυρεύω
ανυπόμονα σμίγουν γιατί
μονάκριβέ μου έζησες εσύ μαζί

Μες στην τρικυμία γίναν τα ρούχα της βαριά
θεία ουσία μ’ έσπρωχνε πάλι στα βαθιά

Άγριο το κύμα πόσο ακόμα θα μοχθώ
πόσο ν’ αντέξει η καρδιά
το πρόσωπό σου το θνητό
μέσα στα στήθια να κρατώ, νοσταλγώ

Σαν επιστρέφω θάλασσα κι ακτή δε τις χωρίζει πια γραμμή
θέε μου όσα γυρεύω
ανυπόμονα σμίγουν γιατί
μονάκριβέ μου έζησες εσύ μαζί