Και τώρα μάθε με να ζω χωρίς εσένα
Πώς να ξυπνώ χωρίς εσένα το πρωί
Χωρίς τα ρούχα σου τριγύρω πεταμένα
Και να ρωτάς τι να σου φτιάξω για φαΐ,
Να ψήνω αντί για δυο καφέδες ένα
Και τώρα μάθε με να ζω χωρίς εσένα.

Πώς να κατέβει η μπουκιά το μεσημέρι
Μ’ ένα σερβίτσιο, ένα ποτήρι μοναχά
Και να κοιτώ με υποψία το μαχαίρι
Πόσο βαθιά μπορεί να κόψει κι αν πονά
Τα πιάτα άπλυτα, σεντόνια λερωμένα
Είναι το σπίτι τώρα πια χωρίς εσένα.

Έχω βδομάδες να σκουπίσω την βεράντα
Κι ούτε το μπάσκετ δε βλέπω πια που αγαπώ
Βλέπω τα σήριαλ σου που, που τα μισούσα πάντα
Με την ψευδαίσθηση πως τάχα είσαι εδώ
Ξέρω δε θα ‘ρθεις μ’ απαιτώ απελπισμένα,
Δείξε μου τρόπο πώς να ζω χωρίς εσένα.

Πώς να κατέβει η μπουκιά το μεσημέρι
Μ’ ένα σερβίτσιο, ένα ποτήρι μοναχά
Και να κοιτώ με υποψία το μαχαίρι
Πόσο βαθιά μπορεί να κόψει κι αν πονά
Τα πιάτα άπλυτα, σεντόνια λερωμένα
Είναι το σπίτι τώρα πια χωρίς εσένα.