Το παιδί που θα μιλήσω δεν πάτησε τα 23,
τον θυμάμαι όταν έβγαινε τα βράδια στην πλατεία,
το όνομά του χαράχτηκε για πάντα στην καρδιά μου,
Αντίο Γιάννη μα είσαι ακόμα κοντά μου.
Το καλημέρα πάντα μ’ ένα χαμόγελο στο στόμα,
και το μαγαζί του Κώστα που περνούσες κάθε μέρα.
Θυμάμαι ακόμα τα λόγια που μου είχες πει,
Στράτο η πρέζα σιγά σιγά με σκοτώνει.
Είναι αλήθεια αυτό και το γνωρίζω καλά,
όμως γιατί να τραβήξεις μαζί σου και άλλα παιδιά;
Μαζί με σ’ ένα Γιάννη φύγανε 2 μικρά,
τα οποία έτυχε να παίζουνε κοντά στην γειτονιά.
Είχανε βρει την σύριγγα στο 23 πεταμένη,
ήταν και αυτή στο μπράτσο σου καρφωμένη,
αυτά έγιναν λίγα λεπτά μετά τον θάνατό σου,
μολύνθηκαν και οι 2 από την ίδια την σύριγγα σου.

(Σ’ αυτή την γη και εγώ και εσύ όταν αγαπάμε,
δεν ρωτάμε το νου μα την καρδιά.
Την αγάπη με μάτια τυφλά με στο όνειρο ζητάμε
που το πληρώνουμε μια μέρα ακριβά.)

Αντίο για πάντα φίλε όμως πραγματικά τα 2 αγγελούδια,
δεν φταίγανε σε τίποτα.

Και το τραγούδι μου για σ’ ένα θα το πω,
που κλαις αδιάκοπα ένα χωρισμό.
Με δάκρυ το όνειρο το πλήρωσα και εγώ,
κι όμως δεν έπαψα στιγμή να τραγουδώ.

Τι είναι πρέζα Γιάννη πες μου σε παρακαλώ,
είναι μια νύφη ντυμένη με ένα γλυκό νυφικό.
Έτσι την έβλεπε και κάθε μέρα την χτυπούσε,
και το χεράκι του από τις τρύπες πονούσε.
Όμως μια μέρα θυμάμαι εκεί έξω στο μπαλκόνι,
πως λιποθύμησε από υπερβολική δόση,
έφτασε στον θάνατο πολλές φορές μοναχός του,
πίστευε πως η πρέζα θα απάλυνε τον πόνο του.
Η πρέζα θέρισε τον Γιάννη και πόσο ακόμα,
θα βλέπουμε παιδιά να πέφτουνε σε κώμα.
Είναι αστείο πως το κράτος τα έριξε στα Εξάρχεια,
ακούω την Γώγου να διαβάζει τα ποιήματα.
Δε θέλω νομιμότητα σε ένα είδος θανάτου,
δεν θέλω τη νεολαία να καταστέλλεται από μαύρο,
δεν θέλω κοινωνία που να σε οδηγεί στην πρέζα,
δεν θέλω τα παιδιά να μεγαλώνουνε στο ψέμα.

(Θα το δεις κάθε πληγή κλείνει με τον χρόνο.
Αγαπούσα και εγώ ένα καιρό,
μα τώρα στην καρδιά μια ανάμνησή της μόνο,
και την αγάπη σε άλλη αγκαλιά ζητώ.)

Και το τραγούδι μου για σ’ ένα θα το πω,
που κλαις αδιάκοπα ένα χωρισμό.
Με δάκρυ το όνειρο το πλήρωσα και εγώ,
κι όμως δεν έπαψα στιγμή να τραγουδώ.