Έχεις την κάψα, τη δίψα, το πύρωμα,
φουντώνεις πυρκαγιά, όπου κοιτάς κι αγγίζεις.
Μετά φέρνεις το δρόσισμα, δεν ξέρω αν αγαπάς,
μα όπου αγαπάς κι ό,τι γουστάρεις το δροσίζεις.

Εσύ είσαι μια χαρά, τρανή κυρά κι αρχόντισσα,
τεντώνω το λαιμό μου να σε δω καλύτερα.
Μα είμαι μόνο μια μπουκιά στο στόμα της λιοπάρδαλης,
της παρδαλής με τα φτερά που νυχτοπερπατά.

Στα τελευταία, κακός και στραβόξυλο,
γυρνώ κοιτάζω πίσω μου, πώς γεννήθηκα.
Έτσι γεννήθηκες κι εσύ πλάσμα με τη μοίρα σου,
κι εσύ σαρδέλα του κουτιού μες την αρμύρα σου.

Έτσι γεννήθηκα κι ανοίγοντας τα μάτια μου,
σφραγίδες και υπογραφές χορεύαν γύρω μου.
Ε, ρε τι γλέντι κι ένας παπάς με διάβασε,
μ’ άλειψε με λάδι και με θυμιάτισε.

Μα εσύ είσαι μια χαρά, τρανή κυρά κι αρχόντισσα,
τεντώνω το λαιμό μου να σε δω καλύτερα.
Κι ας είμαι μόνο μια μπουκιά στο στόμα της λιοπάρδαλης,
της παρδαλής με τα φτερά που νυχτοπερπατά.