Eίναι δώδεκα κι ακούστηκε ένας ήχος,
Μάλλον έσπασε στα δύο η καρδιά.
Μεταξύ μας υψώθηκε ένα τείχος,
υπέγραψες το τέλος βιαστικά...

Είναι η νύχτα που θ’ αντέξει παραπάνω
Το αντίο σταματάει τη ζωή.
Στης αγάπης τα σκαλιά πάλι φτάνω
και ρωτάω αν ακόμα είσαι εκεί...

Πάλι φεύγεις, πάλι λείπεις
μια φορά να το παλέψεις δεν μπορείς...
Πάλι φεύγεις, δεν αντέχεις
μα το λάθος σου αξίζει να το ζεις,
είναι μάθημα ζωής...

Πήγε τέσσερις κι ακόμα αναρωτιέμαι
πότε κλείνει ο χρόνος την πληγή;
Πάλι στην ίδια διαδρομή περιπλανιέμαι
λογική και τρέλα, τέλος και αρχή...